సుధా లాంటి తల్లి - మాయాషా లాంటి కూతురు | మాయేషా

మూడేళ్ళ జైలు జీవితం నుండి హక్కుల కార్యకర్త సుధా భరద్వాజ్ ఇవాలే విడుదలైంది. తన కోసం ఎదురుచూసిన మాయాషా చెంత చేరింది. 'ఆమె తల్లి నక్సలైట్ అట' అని తోటివాళ్ళు ఎత్తిపొడుపు మాటలు అంటుంటే, ఆ అమ్మాయి మాత్రం 'మా అమ్మను చూస్తే గర్వంగా ఉంది' అని ప్రపంచానికి ప్రకటించి విస్తుపోయేలా చేసిందీ మాయాషా. ఇంతకంటే ఏం కావాలి తల్లిగా సుధా భరద్వాజ్ కు..!

మనల్ని చూసి మన కన్నవాళ్ళు గర్వపడతారో తెలియదు కానీ, సుధా భరద్వాజ్ కు ఆ గౌరవం దక్కింది. మనల్ని చూసి ప్రపంచం గర్వించకపోయినా పర్వాలేదు, కనీసం మన పుట్టుకకు కారణమైన కన్నవాల్లో, మనకడుపున పుట్టినవాల్లో గర్వించాలి కదా...! అలా గర్వించే పని ఒక్కటైనా చేస్తున్నామా మనం.?

రోజువారి ఉరుకు పరుగుల జీవితంలో మన కోసం మనం బతకడం, మన ఇళ్లు వాకిలీ, మన పిల్లలు, వాళ్ళ పిల్లలు, ఆ పిల్లల పెళ్లిళ్లు ఇంతే తప్ప ఒక్క అడుగైన ముందుకు వేసి ఆలోచిస్తున్నమా..ఈ బతుకుకు సార్థకత ఉందా..? నిజానికి బతకడం అంటే మనం మాత్రమే బతకడం కాదు, మన చుట్టూ ఉన్న వాళ్ళ గురించి కూడా ఆలోచించడం. వాళ్ళ సుఖదుఃఖాల్లో పాలుపంచుకోవడం. ఆ పని చేస్తున్నందుకే కదా ఆ తల్లిని చూసి కూతురుగా మాయాషా గర్వ పడుతున్నది.

తల్లిదండ్రుల ద్వారా ఉద్యమ ఓనమాలు నేర్చుకున్న 'వివేక్' చిరుప్రాయంలోనే విప్లవ మార్గంలో అడవిబాట పట్టి ఆరేళ్ళ క్రితం ఎన్ కౌంటర్లో మరణిస్తే,ఆ తల్లిదండ్రులు దుఃఖాన్ని దిగమింగుకుంటూనే సంస్మరణలో అన్నమాట ఏంటో తెలుసా..."మా కొడుకును చూస్తే గర్వంగా ఉంది" అని.. "మా కొడుకు ఇంత గొప్పవాడు అవుతాడని ఎప్పుడూ ఊహించలేదు. .ఇవాళ మీరెవరు అని ఎవరైనా అడిగితే మేము వివేక్ తల్లిదండ్రులం అని గర్వంగా చెప్పుకుంటాం" అని చెప్పారు ఆ తల్లిదండ్రులు...!

ఒక సుధా లాంటి తల్లిని, ఒక మాధవి - యోగానంద్ Yogananda Chary Kodumagundla లాంటి తల్లిదండ్రులను చూసి మనం ఏం నేర్చుకుంటున్నాం. మన పిల్లలు మనల్ని చూసి ఏమైనా నేర్చుకుంటున్నారా..?ఎప్పుడైనా ఆలోచించామా...? 

* * * * *

నక్సలైట్ అనే పేరుతో తన తల్లిని అరెస్ట్ చేసినప్పుడు 'మాయాషా' తల్లి గురించి ఉత్తరం రాసింది. దాన్ని BBC ప్రచురించింది... దాన్ని ఇక్కడ ఇస్తున్నాను చదవండి...👇

‘జీవితాన్ని ధారపోయడమే నక్సలిజం అయితే, నక్సలైట్లు చాలా మంచి వాళ్లు’ - మాయాషా

‘ఉదయం 7 గంటలవుతోంది. అమ్మ పరుగున వచ్చి నన్ను నిద్ర లేపింది. ‘వాళ్లు మనింట్లో సోదాలు చేయడానికి వచ్చారు, లే’ అని చెప్పింది. ఆ తరువాత ఏం జరిగిందో అందరికీ తెలుసు. అందరూ అమ్మ గురించి రాస్తున్నారు. కాబట్టి, నేను కూడా రాయాలనుకున్నా.

మొదట్నుంచీ నా ఆలోచనలకు, అమ్మ ఆలోచనలకు మధ్య చాలా తేడా ఉంది. ఆ విషయంలో చాలాసార్లు వాదులాడుకున్నాం కూడా. ‘మనం ఎందుకు ఇలా జీవిస్తున్నాం? ఎందుకు అందరిలా ఉండట్లేదు?’ అని చాలాసార్లు అమ్మను అడిగా.

‘చూడు నాన్నా, నాకు పేదవాళ్ల మధ్య ఉండటం, వాళ్లతో కలిసి పనిచేయడం ఇష్టం. నువ్వు పెద్దయ్యాక నీకు నచ్చినట్లు ఉండొచ్చు’ అని అమ్మ నాతో చెప్పేది. అయినా నాకది నచ్చేదికాదు. ‘నువ్వు వేరేవాళ్ల కోసం చాలా సంవత్సరాలు కేటాయించావు. ఇప్పుడు నీ కోసం నువ్వు బతుకు’ అని చెప్పేదాన్ని. నాకోసం కూడా తను సమయం కేటాయించకపోవడం నచ్చేది కాదు.

చిన్నప్పుడు నేను యూనియన్‌కు చెందిన ఓ తాతగారి ఇంట్లో ఉండేదాన్ని. వాళ్ల పిల్లలతోనే కలిసి పెరిగా. అమ్మ గుర్తొచ్చిన్నప్పుడల్లా ఆమె చీర పట్టుకొని ఏడ్చేదాన్ని. నాకు ఓసారి జ్వరం వచ్చినప్పుడు బామ్మ నా నుదురు నిమిరింది. ఆ చేతులు అమ్మవేమో అనుకొని నేను ఆనందంతో గట్టిగా అరిచా. కానీ కళ్లు తెరిచి చూస్తే అమ్మ కనిపించలేదు.

ఆరో తరగతికి వచ్చాకే నేను అమ్మతో ఎక్కువ సమయం గడపడం మొదలుపెట్టా. అందుకే ఇప్పటికీ మేమిద్దం ఒకరినొకరం సరిగా అర్థం చేసుకోవట్లేదేమో అనిపిస్తుంది.

తిండి, నిద్ర గురించి పట్టించుకోకుండా రోజుల తరబడి అమ్మ ఇతరుల కోసం పనిచేయడం, వాళ్ల తరఫున పోరాడటం నేను చూశా. తన గురించి తాను పట్టించుకోకపోవడం నాకు అస్సలు నచ్చేది కాదు.

అమ్మ లాయర్. తాను ఏదైనా కేసును ఒప్పుకున్నప్పుడు దాని గురించే ఆలోచిస్తూ బాధపడేది. అలాంటి కేసులు తన వృత్తిలో భాగమే. అలాంటప్పుడు బాధపడటం ఎందుకని నేను అడిగేదాన్ని. ‘మనం కాకపోతే వాళ్ల గురించి ఇంకెవరు ఆలోచిస్తారు’ అని అమ్మ చెప్పేది.

‘ఆదివాసీల కోసం పనిచేస్తున్నట్లు కొంతమంది చెప్పుకుంటారు. కానీ అదంతా షో కోసమే. వాళ్లు మాత్రం తమ పిల్లల్ని అమెరికాలో చదివిస్తారు’ అని ఓసారి ఏదో టీవీ న్యూస్‌లో చెబుతుంటే విన్నా. వాళ్లకు నా గురించి తెలీదేమో. నేను కార్మికుల బస్తీలో ప్రభుత్వ పాఠశాలలో హిందీ మీడియంలో చదువుకున్నా.

‘నువ్వు ఇంగ్లిష్ మీడియంలో చదువుకొని నన్ను హిందీ మీడియంలో ఎందుకు చదివిస్తున్నావు?’ అని అమ్మతో చాలా సార్లు పోట్లాడా. నా అంతట నేనే ఇంగ్లిష్ మాట్లాడటం, రాయడం నేర్చుకున్నా. 12వ తరగతి తరువాతే ఇంగ్లిష్ మీడియంకు మారా.

అమ్మను ఇప్పుడు నక్సలైట్ అంటున్నారు. దానివల్ల నాకేం బాధగా లేదు. కానీ జనాలు నిజానిజాలు తెలీకుండా ఏది తోస్తే అది అనేయడం అలవాటు చేసుకోవడం మాత్రం కాస్త ఇబ్బందిగా ఉంది.

జనాలు ఏమంటున్నారో, పోలీసులు ఏమంటున్నారో నాకు అనవసరం. అయినా, మా అమ్మ గురించి నాకంటే బాగా ఎవరికి తెలుసు.

ఆదివాసీలు, కార్మికులు, రైతుల తరఫున పోరాడటం, వాళ్ల కోసమే మొత్తం జీవితాన్ని ధారపోయడమే నక్సలిజం అయితే, నక్సలైట్లు చాలా మంచి వారనే నా అభిప్రాయం.

ఎవరు ఏమైనా అననీ, తనకు కూతురిగా నేను చాలా గర్వపడుతున్నా.

‘బేటా, నేను డబ్బు సంపాదించలేదు, కానీ ప్రజల అభిమానాన్ని సంపాదించా’ అని అమ్మ నాతో చెబుతుండేది. తను చెప్పింది నిజమే. నాకు ఇప్పుడు అది స్పష్టంగా కనిపిస్తోంది.

అమ్మా... ఐ లవ్ యూ.